Standing on the edge...

Allereerst heel erg bedankt voor alle lieve felicitaties! Ik heb echt een topdag gehad!

Dit is nu al de tweede keer dat ik deze blog ga schrijven, te wijten aan mijn oh zo toffe internet verbinding...

Vorige week was qua werk dus heel zwaar. Heel mijn ritme werd omgegooid en ik was alles behalve te genieten. Ik had nooit verwacht dat nachtdiensten zo zwaar zouden zijn en dat ik er zo lang over zou doen om er aan te wennen. Gelukkig (of juist niet) was er niet zoveel te doen en was het eigenlijk vooral een uitdaging om jezelf wakker te blijven houden. Dankzij de tv en verschillende films is het me gelukt om geen enkele keer in slaap te vallen!

Maar aan alle weken komt een eind! Whoehoe! Het was eindelijk zaterdag 07.00 uur! Ik had weekend! Eerst nog maar eventjes een paar uurtjes slapen want zou al m'n energie nodig hebben die middag! Halverwege de middag gingen we dan met z'n drieën richting Soweto om de Orlando Towers te bezoeken. (Ja, dat zijn die gekleurde torens van Wie is de Mol?) Als eerste ging Anjanet omhoog om het uitzicht te bekijken... Daarna mochten Mitchel en ik omhoog... Niet zozeer om het uitzicht te bekijken. Wat wel echt zeer indrukwekkend was overigens. Nee, wij gingen naar boven om ons leven te wagen... En omdat ik het wel passend vond om als tiener nog één laatste gekke actie te hebben.

Nou, daar stond ik dan... Op het randje van een brug tussen twee torens. Toch nog een beetje huiverig om daadwerkelijk jezelf naar beneden te storten. Maar na drie pogingen liet ik mezelf eindelijk vallen. Letterlijk... Het was het engste en raarste wat ik ooit heb gedaan! Je valt gewoon even 100 meter naar beneden zonder enig gevoel of je überhaupt wel goed vastzit. Je voelt helemaal niks behalve de lucht die om je heen suist. En dan... Ga je in één keer weer omhoog! Tijdens de vlucht omhoog dacht ik er nog even aan om mijn duimpjes omhoog te steken naar de veiligheidsmannen boven zodat ze zouden weten dat ik bij bewustzijn was. Net op tijd want ik ging alweer naar beneden... Zo ging dat nog een paar keer voor ik weer op de veilige grond was beland. Je wordt er wel echt duizelig van trouwens, had ik helemaal niet bij nagedacht!

Nadat we ons leven hadden geriskeerd vonden we wel dat we een lekker etentje hadden verdiend! Onderweg kwamen we langs een ontzettend lekker restaurant wat we ook al kenden van Melrose Arch, maar nog niet ergens anders waren tegengekomen. Wauw, wat was dat eten lekker zeg! Ik denk wel zeker in mijn top 3 van restaurants sinds ik hier ben! Eenmaal thuis aangekomen ben ik zowat recht naar m'n bedje gelopen en erin gedoken. Pff, wat was ik moe zeg! Al die adrenaline was als sneeuw voor de zon verdwenen en had plaats gemaakt voor intense vermoeidheid.

Zondag was een lekker rustdagje. We zijn op ons gemakje met z'n vieren naar the Cradle of Humankind ofwel de Wieg van de Mensheid geweest. Dat is een museum wat een beetje wegheeft van Nemo in Amsterdam, alleen dan gericht op de ontwikkeling van de aarde en tevens de mens.

Al met al was het dus weer een zware week en een super leuk weekend!

Heel veel liefs, kusjes en knuffels vanuit het niet zo zonnige Zuid Afrika!